Με τους άντρες πάντα τα έβρισκε καλύτερα. Μικρή, ήταν δεδηλωμένη μισογύνης! Εξάλλου και με τη Νίκη έγιναν φίλες και κόλλησαν, επειδή αυτή δεν ήταν χαζή σαν τ' άλλα κοριτσάκια. . . Έκανε καλή παρέα με τ' αγόρια, ισότιμη. Οι φίλοι και οι συνεργάτες, όλοι άντρες. Ένας ανδρικός χορός, με . . . κορυφαία την Αθηνούλα! Τότε, δεν διέφερε και πολύ από την Παλλάδα. Η ασπίδα και το δόρυ, σε πρώτη διάταξη. Το δόρυ, η δικιά μας, το κράτησε πολύ πιο επιτυχημένα από την ασπίδα. Την καταλυτική στιγμή της ζωής της, ακούμπησε μαλακά την ασπίδα στο έδαφος, αντικαθιστώντας την και κρατώντας στη θέση της, μέσα στην αγκαλιά της πια, δυο θεϊκά πλάσματα. Ασπίδα και σοφία της έκανε τη Μητρότητα. Έγινε πρώτα μάνα κι ύστερα γυναίκα. Έτσι, διαφοροποιήθηκε εντελώς από την Παρθένα Θεά, κάνοντας το όνομά της δικό της. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)